21. Yaş – 21. Yaşımda Neleri Bilmek İsterdim?
21. Yaş / 21 Yaşındayken Neleri Bilmek İsterdim – İnsan ömrünü sınıflandırdığımızda 21. yaş, tam da “insan” olduğumuzu fark etmenin yaşıdır, desem yanlış olmaz. 21. yaş ile birlikte erken ergenlik dönemi biter, yetişkinliğe ilk adım atılır. Erken gençlik biter, erken yetişkinlik dönemi başlar.
21. Yaş Panik Yaşıdır…
Annelerimizin bizi evlenmek için zorlamaya başladığı yaştır 21. yaş. Üniversite okuyanlar bilir, son sınıfa yaklaşıldığı için hayata dair kaygılarımız başlar. Aileden uzakta bir şehirde okuyorsanız bağımsız olmanın ne demek olduğunu anlama yaşıdır. Makarnaya, bulgur pilavına veya tavuk dönere talim etme yaşıdır. Okulun uzayacağını aileye söyleyebilme yaşıdır. “Askerlik engeli” kaygısının çekildiği yaştır. İş bulmakta, evlenmekte örnek gösterilenlerin sayısının arttığı yaştır. Sosyal duyarlılık altında her türlü eyleme katılmaya açık bir yaştır 21. Yaş. Sıkı durun, 21. Yaş aynı zamanda Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaşta olmanın getirdiği ezikliği iliklerine kadar hissetmenin yaşıdır. Bu arada belirtelim ki, İstanbul’un fethedilecek bir yeri kalmadığına göre, 21. Yaşını yaşayanlar ve yaşamış olanlar Fatih olamama kompleksine girmesin. İstanbul’da şimdi fethedilecek alanlar sadece imara açılacak yerlerdir.
21. Yaşını Çoktan Geçenler…
30’lu, 40’lı, 50’lili yaşlardakilerden biri olarak ben, şimdi düşünüyorum da, eğer 21. Yaşım tekrar bana verilseydi yetişkinliğin kapısı olan 21. yaşımda neler bilmek isterdim?
21. Yaşımda neler bilmek isterdim?
21. Yaşımda neler bilmek isterdim – Bu sorunun cevabını vermek tabi ki kolay görünüyor; oysa 21. yaştayken verebilseydim, sanırım ben de kendi dünyamın Fatih’i olabilirdim. Mesela:
- Hatalarımdan nefret etmeyi değil, o hatalarımın bana öğretecekleri nedeniyle kazanacağım deneyimlerden dolayı onları severdim.
- Kimseye burun kıvırmaz, herkesten bir şeyler öğrenmenin yolunu bulurdum.
- Azın çok olduğunu düşünürdüm; sabırla azları biriktirip çok şeylere sahip olabileceğimi anlardım; mesela, az bilginin çok bilmeye, küçük deneyimlerin büyük tecrübeye, az konuşmanın çok diyaloğa neden olduğunu anlardım.
- Başta ailem olmak üzere, yakınlarımla duygularımı açıkça paylaşmanın önemini bilmek isterdim. Sevdiklerime dair hislerimi “Seni seviyorum!” diyerek açıkça söylemek isterdim.
- Kaybetmekten korkmak yerine kaybetmenin bile gelecek kazançların bir kapısı olduğunu düşünebilmek isterdim. O zaman kaybettiğim hiçbir şeyin, hiçbir kimsenin arkasından ağlamak gerekmediğini yakından anlardım.
- İnsanların hakkımda ne düşündüklerini merak etmek yerine, başarılarımı konuşmaları için, başaracağım alanların neler olabileceğini merak ederdim.
- Kendimle açık, şeffaf ve içten bir barış anlaşması yapardım. Bu anlaşmanın sonuçlarını sosyal networkümdaki herkese yansıtırdım.
- Tanıştıklarımdan daha fazla insanla tanışmak, sosyal ağımdaki insan sayısını artırmak isterdim. Bu isteğimi seçici özelliklerimi kullanarak yapar, çevremde harika bir kalite çemberi oluştururdum.
- Yalnızlığa da ihtiyacım olduğunu anlamak isterdim. Geniş sosyal çevremde, bazen kendi başıma yalnız kalıp iç hesaplaşmalar da yapmak isterdim. Bunu 21. de yapamadığım için şimdi onun iki misli yaşa geldikten sonra yapıyorum.
- Büyük sorular sormayı öğrenirdim. Sormanın bir düşünme biçimi olduğunu çocuklarımın bana sorular sormasından sonra öğrenmiştim; ama çok geçti!
- Yeteneklerimin ne olduğunu daha erken öğrenebilseydim, 21.de halâ hangi işi yapacağıma karar vermekte zorlanmazdım.
- Çevremdeki insanlara gelişigüzel davranmayıp, daha hassas ve hatta onların benim yanımda kendilerini daha güvende ve rahat hissetmelerini sağlayacak şekilde bir sosyal ağ oluştururdum.
- Kendime yatırım yapmaya başlardım; sonraki yaşlar bu işler için çok ama çok geç! Kendi alanımda bir numara olmaya, yeni beceriler kazanmaya, yeni işler öğrenmeye; kısacası kendime yatırım konusunda bir altın yatırımcısından daha fazla özen gösterirdim.
- Güçlü ve zayıf yönlerimi iyi anlardım; hayatın fırsatlarını ve başıma gelecek olası tehditleri ve riskleri bu yaşta kestirmeyi çok isterdim.
- Kendimi başkalarıyla asla kıyaslamazdım. Ben benim, başkaları da başkalarıdır. Herkes gibi, ben de farklıyım. Bunun için kıskançlık asla duymazdım. Herkesin farklılıklarını benim kabul etmem gibi, herkes te benim faklı olduğumu kabul ederdi.
- Yaşımdan sonraki her yaşta da aynı sorgulamalarımı devam ettirir; kendimi sürekli gelişim yolculuğuna çıkarırdım.
